§ 702 - N I C O L I N I

Ausgangspunkt ist für Vico hier wie in Opp I, 170-71 das lukrezianische «Consilium, quod nos animum mentemque vocamus, Idque situm media regione in pectoris haeret» (De rer. nat. III, 140-41).  ¶  Bei der Erörterung von {nel discettare su...} «cordatus» und «vecors» dachte Vico einerseits an den von Cicero, Tusc I, 9, mitgeteilten Vers des Ennius (und vgl./vgl. auch Pomponius oder Pseudo-Pomponius in Dig. I, 2, 2, 38), über den «Egregius cordatus homo Cato Aeli[u]´Sextus», d.h. über den Juriskonsulten Sextus Aelius Paetus, genannt Catus {kl Pauly ad. v. Aelius, Nr. 13, berühmter Jurist usw.; Cic. de orat. 1, 240; fam. 7, 22 u.a.} (vgl. auch Opp. II3, 608 {DU, Notae in Librum Priorem 32. [zu II1 p. 187, n.I)} und V, 146 und 163), und andererseits an Scipio Nascia, genannt «corculum Senatus» (Scienza nuova prima, III, 27, in Opp. III, § 315).  ¶  Vgl. schließlich § 1300. (NICOLINI I, 307)